منصب امامت، مثل منصب هاى دنیوى یک مقام عرفى نیست، بلکه ریاست عام براى تدبیر امور دین و دنیاى مردم است. لازمه اش آن است که امام، نسبت به آن چه به وى رجوع مى کنند، از همه داناتر باشد، خصوصا برای پر کردن خلأهای پس از رحلت پیامبر(ص).

قرآن، در این آیه «اولویت پیامبر»(ص) را نسبت به مسلمانان به طور مطلق ذکر کرده است و مفهومش این است که در کلیه اختیاراتى که «انسان» نسبت به خویشتن دارد «پیامبر»(ص) از خود او نیز اولى است. گرچه بعضى از مفسران آن را به مسأله «تدبیر امور اجتماعى» و یا «اولویت در مسأله قضاوت» و یا «اطاعت فرمان» تفسیر کرده اند، اما در واقع هیچ دلیلى بر انحصار نداریم. لذا باید گفت: پیامبر اسلام(ص) هم در مسائل اجتماعى، هم فردى، هم در مسائل مربوط به حکومت، و دعوت، از هر انسانى نسبت به خودش اولى است.

بر اساس آیات قرآن، فرشتگان موجوداتی با عقل و شعور و مطیع خداوند هستند. آنان وظایف مهمی دارند، از جمله: حمل عرش الهی، تدبیر امور، قبض ارواح، مراقبتت از اعمال انسان و حفظ او از خطرات، یاری مؤمنان در جنگ... و برخی هم مأمور وحی هستند. آنان گاهی به صورت انسان در می آیند و بر انبیاء و غیر انبیاء ظاهر می شوند. تعدادشان از ذرات خاک های زمین بیشتر است و نیازی به آب و غذا ندارند و ازدواج هم ندارند و همیشه در حال رکوع و سجود هستند.