در قرآن، آیه ای وجود ندارد که با صراحت امر به «رازداری» کند؛ اما تعبيراتی در قرآن وجود دارد كه به دلالت التزامى از فضيلت رازدارى خبر مى دهد. مانند آيه 16 سوره «توبه» و آيه 118 سوره «آل عمران» که می فرماید: «مسلمانان اسرار خود را به كسانى بگويند كه مطمئن به حفظ آن باشند نه به افراد نامطمئنى كه افشای سرّ مى كنند». همچنین آيه 102 سوره توبه، که به افشای سرّ مسلمانان توسط «ابولبابه» در میان یهودیان «بنی قریظه» پرداخته است. بر این اساس، رازدارى فضيلت است، و افشای سرّ از رذائل محسوب مى شود.

در جریان جنگ احزاب پیامبر(ص) به «نعيم بن مسعود» كه تازه مسلمان شده بود و قبیله اش از این امر خبر نداشت فرمود: «اگر مى توانى در ميان لشگر دشمن اختلاف بيفكن كه جنگ مجموعه اى از نقشه هاى پنهانى است». او نیز با ایجاد حس بدبینی و عدم صداقت نسبت به طرف مقابل، بین طایفه «قریش» و «غطفان» که اهل مکه بودند و یهودیان «بنی قریظه» که اهل مدینه بودند اختلاف افکند. این بدبینی، به علاوه عواملی دیگر عرصه را بر لشکر احزاب تنگ کرد و باعث شکست مشرکین شد.