قرآن کریم تأثیر متقابل «اخلاق» و «عمل» را بازتاب گسترده ای داده است. آيه 14 سوره «مطفّفين» تاکید می کند که اعمال سوء همچون زنگار تيره بر قلب مى نشيند و نور و صفاى فطرى آن را مى گيرد. در آيه 77 سوره «توبه» نیز، پيدايش صفت «نفاق» را نتيجه دروغ گويى مكرّر و خلف وعده الهى مى شمرد و مى فرمايد: «عمل آنها نفاق را در دلهايشان تا روزى كه خدا را ملاقات كنند مستقر ساخت و اين به خاطر آن است كه از پيمان الهى تخلّف جستند، و كراراً دروغ گفتند».

آیاتى که در قرآن پیرامون مسأله شفاعت آمده، به چند گروه تقسیم مى شود: 1- آیاتى که به طور مطلق شفاعت را نفى مى کند. 2 ـ آیاتى که «شفیع» را منحصراً خدا معرفى مى کند. 3ـ آیاتى که شفاعت را مشروط به اذن و فرمان خدا مى کند. 4ـ آیاتى که شرائطى براى شفاعت شونده بیان کرده است. طبق این آیات، داشتنِ عهد و پیمان الهى یعنى ایمان، و رسیدن به مقام خشنودى پروردگار و پرهیز از گناهانى چون ظلم و ستم، جزء شرائط حتمى شفاعت است.