هنگام بروز حوادثِ سخت، گروهى با مأيوس شدنِ ناگهاني از همه چيز، مانع مهمّى بر سر راه فعّاليت هاى آينده خود ايجاد مي كنند. در اين ميان امام(ع) در خطبه 100 به دو راهكار اساسي اشاره مي كند كه مي تواند اين حالت منفى را برطرف سازد: 1. بايستي از كارهاى شتاب زده و دلبستگى به آنچه مقدّمات آن فراهم نشده پرهیز کرد. 2. نبايد از شكست هاى مقطعى و موردى مأيوس شد؛ چراكه با همين تجربه هاى شكست، مي توان پل پيروزى را ساخت. علاوه بر اين، گاه الطاف خفيّه الهى شامل حال انسان شده، وسايل پيروزى را آماده مى سازد.

از آيات قرآن استفاده مى شود كه هواپرستى يكى از عوامل بت پرستى بوده است؛ چنانكه در داستان سامرى مى خوانيم: هنگامى كه موسى(ع) از او سؤال كرد چرا اين كار را كردى؟ او در پاسخ گفت: «وَكَذَلِكَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِى»؛ (و اين كارى بود كه [هواى] نفس من در نظرم جلوه داد).