در قرآن و روايات به تجلیات و ظهورات الهی اشاره شده است آنجا كه مي فرمايد: «كل يوم هو فى شأن». اين ظهورات، موجوداتي هستند که وجودشان تراوشی از ذات واجب الوجود است و هستی شان به وسیله او پایدار است. اسماء الهى معرف صفات جمالى و جلالى خدا می باشند كه برخى بر برخى ديگر، فضيلت دارند. وجود اسم اعظم خداوند تجلى اعظم لازم دارد كه همان انسان كامل است كه فردى شايسته تر از او نيست و آن مظهر اسم اعظم الهى، حضرت مهدى(عج) است.

«زُلْفَى» از مادّه «زَلْف» (بر وزن ظرف) در اصل به معناى نزديكى و منزلت و درجه است. اين واژه به گام نيز اطلاق مى شود؛ به اين جهت كه برداشتن گام ها سبب نزديكى به مقصد مى شود. در برخي از آيات در مورد قرب معنوى به كار رفته است، كه بت پرستان از پرستش بت ها انتظار داشتند. اين واژه به ساعات آغاز شب نيز اطلاق شده است؛ مانند: «وَأَقِمِ الصَّلاَةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفاً مِّنْ اللَّيْلِ»؛ (در دو طرف روز، و اوايل شب، نماز را برپا دار).