«تبيين» از مادّه «بين» به معناى فاصله ميان دو چيزى است. سپس به معناى جدايى و آشكار شدن و بعداً در هر كدام از اين دو معنا به طور جداگانه به كار رفته است؛ گاه به معناى جدايى و گاه به معناى ظهور و آشكار شدن. واژه «تبيين» در بسيارى از آيات قرآن به معناى ظهور و انكشاف و وضوح آمده است.

فلاسفه «عقلى» اخلاق را به صفات و اعمالى تفسير مى كنند كه به انسان كمك كند تا عقل بر وجود او حاكم باشد. فلاسفه «غيرگرا» نیز می گویند: هر كارى كه نتيجه اش تنها به خود انسان برگردد غير اخلاقى است و كارهائى كه هدفش ديگران باشد اخلاقى است. فلاسفه «وجدان گرا» كه اصالت را براى وجدان قائلند نه عقل، مسائل اخلاقى را يك سلسله امور وجدانى مى دانند - نه عقلانى - كه انسان بدون نياز به منطق و استدلال آنها را درك مى كند.

در استدلال های عقلى بر توحید صفات نكاتی وجود دارد: 1. نخست اين كه خداوند وجودى است بى نهايت از هر جهت؛ و به همين دليل هيچ صفت كمالى بيرون از ذات او وجود ندارد و هر چه هست در ذات او جمع است. 2. ديگر اين كه اگر قائل به اضافه صفات بر ذات او باشيم، و يا صفات او مانند علم و قدرت را از هم جدا بدانيم؛ نتيجه آن تركيب است. - تركيبى از جوهر و عرض، بلكه عوارض متعدّده - در حالى كه هيچ گونه تركيب خارجى و عقلى در ذات پاك او راه ندارد.