بزرگان اخلاق می گویند: «با تامل در عواقب شوم، و بررسی زندگى گرفتاران سوء خلق و با مشاهده تنفر مردم از آنان، می توان به درمان این رذیله پرداخت». انسان با تمرين حسن خلق، مرور سخنان بزرگان و با سرگرم شدن به عبادت و دوری از محیط های آلوده، مي تواند سوء خلق را درمان نماید. در نهایت، عمل به این دستورات، به همراه اراده قوى براى اصلاح خويش، می تواند راهکار مناسبی برای درمان سوء خلق باشد.
«سوء خلق»، که از آن به بدزبانی و خشونت تعبیر می شود، سبب نفرت و انزوای شخص در جامعه می شود که روايات تکان دهنده ای در این زمینه وجود دارد. پيامبر(ص) فرمودند: «از سوء خلق بپرهيزيد كه سرانجام آن آتش دوزخ است»، هم چنین می فرمایند: «خداوند از پذيرش توبه افراد بد اخلاق ابا دارد». امام علی(ع) می فرمایند: «انسان بد اخلاق زندگى ندارد»، چرا كه اطرافيان او در عذاب اند، هم چنین ایشان سوء خلق را شديدترين مصيبت می داند.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258