سليمان بزرگ مرد شيعه عراق و صاحب نظر و طرف مشورت آنان بود. وي امير گروه چهار هزار نفرى توابين شيعه و طلب کنندگان خون امام حسين بود. او در 93 سالگي در عين الورده  درخونخواهی امام حسین(ع)  به شهادت رسید. محدثان به احاديث او استدلال مى کنند. احاديث او از پيامبر(ص) بدون واسطه يا با واسطه جبير بن مطعم در صحيح بخارى و صحيح مسلم موجود است. يحيى بن يعمر، عبداللّه بن يسار و ديگران از او حديث نقل کرده اند.

توابين در سرزمينى بنام «عين الورده» با سپاه شام، به فرماندهى عبيد الله بن زياد، روبرو شدند و پس از سه روز نبرد سخت، سر انجام شكست خورده و سران قیام به جز «رفاعه»، به شهادت رسيدند. باقيمانده سپاه توابین به فرماندهى رفاعه بن شداد، در بازگشت به كوفه، به هواداران مختار پيوستند.

پس از مرگ يزيد، بزرگان و شيعيان كوفه که خود را مقصر اصلی شهادت امام حسین(ع) می دانستند، زمينه را براى قيام آماده دیدند. سليمان بن صرد خزایی که طی نامه اى از شيعيان مدائن و بصره، قول همكارى گرفته بود. آنان با جمع آورى اسلحه و دعوت پنهانى مردم؛ در اوّل ربيع الثانى سال 65 با پنج هزار نفر سپاه به كربلا رفته وپس از توبه، به سمت شام حركت کردند. آنها در«عين الورده» با سپاه سی هزار نفری شام درگير شدند. اين نبرد سه روز به طول انجاميد و سران انقلاب به جز رفاعة بن شدّاد، همگى به شهادت رسيدند.