هر چيزي كه نام خدا و ياد او را زنده مي كند ذكر او است؛ خواه به صورت اذكار متعارف باشد يا به صورت افكار متداول. حوزه درس مجلس ذكر است و معلّم و متعلّم هر دو مشغول به ذكر الهي ‏اند. و ظاهرا منظور از مذاكره خدا، مذاكره و مباحثه حول علوم الهي است؛ چون ذكر به معناي ياد است و اختصاصي به نام ندارد و مذاكره علمي پيرامون معارف و احكام، مصداق بارز ياد خداست. بر این اساس ذکر شامل هر گونه ذكر خدا مي شود خواه ذكر مناجاتي يا مناداتي و خواه ذكر علمي و گفتگوي فكري و فرهنگ دينی.

از ميان دوازده هزار نفر صحابه كه پيامبر(ص) را ديدند و پاي منبرش نشستند و پشت سر ايشان سالها نماز خواندند و مجالس درس و بحثش را ديدند، تنها حضرت علي(ع) بود كه بيشترين بهره را از پيامبر(ص) برد. زیرا رسم آنان چنين بود كه به خدمت حضرت مي ‏آمدند، لحظاتي كه در جلسه ایشان حضور داشتند، استفاده می کردند و می رفتند. ولي امام علي(ع) همه جا همراه پيامبر بود. حتی وقتي از مسافرتي بر مي ‏گشت به حضور پيغمبر(ص) آمده سؤال مي كرد: در این مدت چه آيه ‏اي نازل شده و در چه زمينه‏ اي هست، تفسيرش چيست؟ و ....

امام علی(ع) اهل بیت(ع) را محل اسرار خداوند، پناهگاه دستورهای او در امور تشریعی، ظرف علوم الهی، مرجع حکمت ها و احکام الهی، دانا به کتابهای آسمانی و کوه هایی آرامش بخش برای دل های مؤمنین معرفی می کند. امام علی(ع)، حضور اهل بیت(ع) را مایه خنثی شدن مشکلات و فشارها و اضطراب و وحشت هایی می داند که از سوی دشمنان دین و مکاتب الحادی و انحرافی، به جامعه مسلمانان القا می شود.