علماى اهل سنّت اتفاق دارند که خروج بر ضدّ امام و خلیفه ستمگر جایز نیست. «ابوبکر مروزى» از «احمد بن حنبل» نقل مى کند که او امر به جلوگیرى از خون ریزى و انکار شدید از خروج علیه خلیفه مسلمین مى نمود. دکتر «عطیه زهرانى» در ذیل حکایت «مروزى» مى گوید: «سند این حکایت صحیح است و مذهب سلف همین است».البته برخی فرقه ها مثل خوارج و معتزله اینگونه خروج را مشروع می دانند اما اکثریت اهل سنت بر حرمت قیام ادعای اجماع کرده اند.

 امام حسین(ع) در تبیین وظیفه مسلمانان در قبال ظلم، حدیثی از حضرت رسول نقل کردند مبنی برای اینکه هر کس ظلم حاکم ستمگری را ببیند و با او مخالفت نکند، جایگاهش در دوزخ خواهد بود. امام با یادآوری ستم و فساد بنی امیه، خود را به عنوان فرزند رسول خدا سزاوارترین شخص برای تغییر این اوضاع معرفی کرد. سپس نامه های مردم کوفه در دعوت از ایشان را یادآور شد و فرمود اگر شما هنوز به بیعت خود با من وفادارید، من هم همراه شما هستم اما اگر پیمان شکسته اید، عجیب نیست و این مسأله به زیان خودتان خواهد بود.