ابوسفيان و ابوجهل و اخنس بن شريق، شبى از شب ها براى شنيدن قرآن مخفيانه نزد خانه پيامبر(ص) آمدند، هر كدام در گوشه اى پنهان شدند، بى آنكه ديگرى با خبر شود و تا صبح گوش به تلاوت قرآن سپردند و هنگام طلوع فجر متفرق شدند. در جاده، يكديگر را ديدند، هر كدام ديگرى را سرزنش كردند و گفتند: «ديگر اين كار را تكرار نكنيد كه اگر بعضى از سفيهان شما اين منظره را ببينند؛ افكارى براى آنها پيدا مى شود»! شب ديگر همين كار را تكرار كردند و سرزنش ها و قرارداد را مطرح كردند، و... . شب سوم نيز همين مسأله دقيقاً تكرار شد.

دانشمندان در زمینه جاذبه هاى نهج البلاغه تعابیر زیبائی دارند. سیّد رضى که خود از ادباى به نام عرب است، گهگاه در ذیل خطبه هاى نهج البلاغه تعبیراتى دارد که نشان می دهد تا چه اندازه مردم و یا خود ایشان تحت تأثیر امواج نیرومند جاذبه آن قرار گرفته اند. محقّق خویى در منهاج البراعة نیز سخن امام(ع) را پیشوای سخنان می داند و ابن ابى الحدید در ذیل فرازى از خطبه 109 می گوید: که هر کس می خواهد فنون فصاحت و بلاغت را بیاموزد و ارزش کلمات را نسبت به یکدیگر درک کند در این خطبه بیندیشد.

جذابیت نهج البلاغه، دلایل روشنى دارد که مهمترین آنها عبارت است از: 1- در نهج البلاغه همه جا سخن از همدردى با طبقات محروم و ستمدیده و مبارزه با ظلم و بى عدالتى است. 2- یکى دیگر از جاذبه هاى نیرومند نهج البلاغه، این است که در هر میدانى گام مى نهد چنان حق سخن را ادا مى کند و دقایق را مو به مو شرح مى دهد که گویى گوینده این سخن تمامى عمر را اشتغال به بحث و بررسى روى همین موضوع داشته، نه غیر آن.