امام على(ع) اصرار زیادى داشت که در میدان جمل جنگى صورت نگیرد، بطوریکه در فاصله میان نماز صبح تا ظهر، پیوسته آنها را دعوت به صلح و بازگشت به بیعت مى کرد و به عایشه سفارش کرد که طبق دستور قرآن در خانه اش بماند. طلحه و زبیر را نیز از پیکار بر حذر داشت و گفتار پیامبر(ص) که زبیر را از این پیکار منع کرده بود را یاد آور شد. اما هیچکدام اثر نکرد و جنگ جمل با آن همه کشته و تلفات به وقوع پیوست.

امام علی(ع) در بخشی از خطبه 22 نهج البلاغه، به دستاویز اصلى طلحه و زبیر و همراهان آنها ـ یعنى مسأله خون خواهى عثمان ـ اشاره کرده و بیان می نماید که نقش اصلی را در قتل عثمان کسانی برعهده داشته اند که اکنون به خونخواهی او برخواسته اند و در مقابل علی(ع) -که تلاش خود را در جلوگیری از قتل عثمان انجام داده بود- ایستاده اند.