از دشوارترين لحظات تاريخ كربلا، لحظه وداع جانسوز قافله اسيران با بدن هاى پاره پاره شهيدان است. دشمنان، اسيران دل سوخته را از كنار آن پيكرهاى پاك شهيدان عبور دادند. زنان حرم چون چشمشان به آن بدنهاى پاره پاره افتاد، فريادشان به ناله و شيون بلند شد. زينب(س) كه مى دانست دشمن در انتظار است تا با ديدن كوچكترين نشانه اى از ضعف و پشيمانى در خاندان پيامبر(ص) قهقهه مستانه سر دهد، با ديدن پيكر به خون آغشته برادر، رو به آسمان كرد و گفت: خدايا اين قربانى را قبول فرما.

«سعد بن حارث» و «ابوالحتوف بن حارث» هر دو از خوارج بودند و براى جنگ با امام حسين(ع) به آمده بودند، بعد از شهادت ياران امام هنگامی که صداى زنان و كودكان آل رسول را شنيدند، ناگهان منقلب شدند، به سپاه عمرسعد حمله بردند و آنقدر مبارزه كردند تا به شهادت رسيدند.

وقتی حبیب بن مظاهر از کوفه گریخت و شبانه خود را به کربلا رسانید به امام حسین(ع) عرض كرد: در اين منطقه تيره اى از بنى اسد زندگى مى كنند، اگر اجازه مى دهى با آنان صحبت كنم كه براى يارى تو به كربلا بيايند. امام موافقت فرمود؛ حبيب نيمه شب خود را به آنان رساند و آن ها دعوت حبیب را پذیرفتند اما جاسوسان خبر را به عمر سعد رساندند و او لشکری چهارصد نفری را به سوی آن ها فرستاد. در نزديكى فرات، دو گروه به يكديگر رسيدند و جنگ سختى در گرفت، تعدادى از قوم بنى اسد كشته شدند و بقيه متوارى گشتند.