اگرچه قرآن کریم درباره طعام جهنّميان در يك آيه از «ضَريع»؛ (خار خشك) و در آيه ديگر از «غِسلين»؛ (چركابه) سخن به ميان آورده است ولی اين دو با يكديگر تناقض ندارند؛ چراكه جهنّم درجاتى دارد و مجازات هر انسانى نيز به مقدار گناهان اوست. از اين رو غذاى گروهى از دوزخيان «زقّوم» و غذاى گروهى ديگر «چركابه» و نوشيدني برخى از آنان «آب جوش» و گروهى ديگر «صَديد» است.

قرآن کریم در آیات فراوانی به مسأله «ارتداد» اشاره کرده و به مرتدّ وعده عذاب دردناک و خواری در دنیا و آخرت را داده است. همانند این آیات که می فرماید: «ولی کسی که از آیینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک[گذشته] او در دنیا و آخرت، بر باد می رود، و آنان اهل دوزخند و همیشه در آن خواهند بود». همچنین می فرماید: «و کسی که انکار کند آنچه را که باید به آن ایمان بیاورد، اعمال او تباه می گردد، و در سرای دیگر، از زیانکاران خواهد بود». و ... .

در حدیثى از پیغمبر اکرم(ص) آمده است: «کسى که آن را تلاوت کند، من امیدوارم خداوند او و ابولهب را در خانه واحدى جمع نکند»، یعنى او اهل بهشت خواهد بود در حالى که«ابولهب» اهل دوزخ است.

 صحیح بخاری از ابوهریره نقل می کند: در نبرد خیبر، پیامبر(ص) به مردى از همراهانش که ادعاى مسلمانى داشت فرمود: «او اهل دوزخ است». در زمان نبرد، آن مرد سرسختانه مى جنگید و زخم بسیار برداشت، تا جایی که بعضى به تردید افتادند. او که از سوزش زخم مى نالید، با تیرهایى که همراهش بود خود را کشت. مسلمانان به پیامبر(ص) گفتند: یا رسول الله! درست فرمودید، فلانی خودکشى کرد. پیامبر(ص) فرمود: «فلانى، برخیز و اعلام کن که جز مؤمن کسى وارد بهشت نمى شود، خداوند همواره این دین را به وسیله مرد فاجر تأیید مى کند».

تعبيراتى در روايات وارد شده كه روشن مى سازد هر قدر ايمان انسان بالا رود و حجاب هايى كه بر اثر گناهان، اطراف دل را مى گيرد كنار زده شود، حقايق بيشترى از جهان هستى براى انسان مكشوف مى گردد، تا آن جا كه مى تواند ابراهيم وار بر ملكوت آسمان ها و زمين نظر كند. از جمله در روایتی، دل های آدمیان، مشروط به عدم تأثیرپذیری از شیطان، شایسته نظر افکندن به ملکوت دانسته شده است؛ یا در روایتی علم حقیقی، نوری دانسته شده که خداوند در قلب برخی بندگانش می افکند و به واسطه آن، بنده می توان غیب را ببیند.