در سفارش امام علي(ع) به ابن عباس حاكم بصره در مورد رعايت حال قبيله «بني تميم» آمده: «آنها [قبیله بنی تمیم] با ما پيوند خويشاوندى نزديك و قرابت خاص دارند كه ما نزد خداوند به وسيله صله رحم نسبت به آنها مأجور خواهيم بود و با قطع آن مؤاخذه خواهيم شد». به اعتقاد مفسّرانِ «نهج البلاغه»، دليل خويشاوندى بنى تميم و بنى هاشم به واسطه جد اعلاي شان - «الياس بن مضَر» - بوده است: هاشم با سيزده واسطه به الياس مى رسيد و بنى تميم نيز با واسطه هاى زيادى به او مى رسيدند؛ ولى از آنجا كه مسئله خويشاوندى در اسلام بسيار اهمّيّت دارد امام(ع) حتى با اين مقدار واسطه باز هم آنها را خويشاوندِ نزديك شمرده است.

کشاجم در رابطه با غدیر چنین سروده: وقد علموا أن یوم الغدیر***بغدرهم جر یوم الجمل/ فیا معشر الظالمین الذین***أذاقوا النبی مضیض الثکل...؛ و آنها دانستند که روز غدیر به خاطر حیله و مکر آنها، روز جمل را به دنبال دارد. پس اى گروه ستمکار که به پیامبر حزن از دست دادن فرزند را چشاندید. تا آنجا که مى گوید : یخالفکم فیه نص الکتاب***وما نص فی ذاک خیر الرسل/ نبذتم وصیته بالعراء***و...؛ با شما در این امر، سخن صریح قرآن و سخن صریح بهترین پیامبران مخالفت مى کند. وصیّت او را به گوشه اى انداختید و... .