انسان صاحب «بصيرت» به جائي مي رسد كه مي تواند بهشت و بهشتيان را كه در ناز و نعمتند و دوزخ و دوزخيان را كه در عذابند ببيند. چنين شخصي ديگر نه مال يتيم را مي خورد و نه كلمات حق را تبديل و يا كتمان مي كند؛ چراكه هر كدام از اين كارها در واقع ورود در آتش است. بصير حقائق اشياء را مي بيند و بر آنها اشراف دارد. داستان جواني كه پيامبر حالش را پرسيد و در پاسخ خبر از عالَم بهشت و جهنم داد مصداق روشن شخص بصير است. آن جوان ثابت كرد كه از حقائق اشياء و بهشت و جهنم طوري باخبر است كه گويا همراه آنان است.

طبق آيات 151 تا 153 سوره انعام، مهمترين بايدها و نبايد هاي اسلام عبارتند از: عدم شرک به خدا، نيکي به والدين، پرهيز از قتل فرزندان به علت تنگدستي، عدم گرايش به اعمال زشت و قبيح، پرهيز از قتل بي گناهان، پرهيز از مال يتيم جز به قصد اصلاح، کم فروشي نکردن، عدالت ورزي در قضاوت و گفتارهر چند در مورد خويشاوندان، وفاي به عهد الهي و پيروي از مسير حق با پرهيز از راههاي باطل.

گروهى از ياران پيامبر(ص) حکم شراب و قمار را پرسيدند، آيه نخست نازل و به آنها پاسخ داد؛ بعد از نهي قرآن از خوردن مال يتيم، مردم  از کفالت ايتام فاصله گرفته، حتى گروهى آنان را از خانه خود بيرون کردند، يا در خانه براى ايتام وضعى به وجود آمد که کمتر از بيرون کردن آنان نبود. به دنبال اين جريان، آنها خدمت پيامبر(ص) رسيده و از اين طرز عمل سؤال کردند، در پاسخ آنها آيه دوم نازل شد.