به تصريح روايات متعدد از منابع شیعه و حتی اهل سنت، از يك طرف علم الكتاب نزد امام على(ع) و ائمه هدى(ع) است و از طرف ديگر مراد از «راسخون در علم»، پيامبر(ص) و امامان معصوم(ع) هستند؛ پس می توان گفت كه يكى از مهمترين منابع علمى آنان، تأويل، تفسير، ظاهر و باطن قرآن است.

در تفاسير و روايات شيعه و اهل سنت نقل شده: منظور از«الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ» پيامبر(ص) و منظور از«صَدَّقَ بِهِ» على(ع) است. ايشان نخستين تصديق کننده نبي از مردان بودند که پيامبر(ص) نه تنها اسلام او را در سن کم پذيرفت، بلکه او را«وزير» و«وصىّ» خود خطاب کرد.

از محتواي حديث منزلت بدست مي آيد؛ على(ع) همانند هارون، افضل امت بعد از پيامبر(ص) و وزير و شريک او در برنامه رهبرى بود و مقام خاص اخوت و برادرى اختصاصى و معنوى پيامبر(ص)را داشت و از همه مهمتر، جانشين و خليفه پيامبر(ص) بود که با وجود او هيچ کس ديگر چنين شايستگى را نداشت.