سخنان معصومين(ع) در بیان آثار سوء غیبت بسیار تکان دهنده است؛ در روايات آمده «غيبت حسنات را نابود مى كند همان گونه كه آتش هيزم را از بین می برد». پيامبر اکرم(ص) می فرمايد: «شخصی در روز قيامت می گوید: خدایا اين نامه عمل من نيست، زيرا طاعات خود را در آن نمى بينم، خداوند می فرماید: طاعات تو به سبب غيبت مردم از بين رفت. فرد ديگرى به خداوند عرض مى كند: خدایا اين نامه عمل من نيست، چرا كه من اين طاعات را انجام نداده ام، خداوند مى فرمايد: فلان كس از تو غیبت کرد، از این رو حسناتش به تو داده شد».

لزوم قبول توبه، امر عقلايى است، يعنى اگر چه عقل، پذيرش توبه و عذر خواهى را واجب و لازم نمى شمرد ولى بناى عقلاى جهان بر اين است كه اگر كسى كار خلافى انجام داد، و بعد در مقام عذر خواهى برآمد، و تمام آثار سوء عمل خود را جبران نمود، عذر و توبه را مى پذيرند، و اگر كسى نپذيرد، او را كينه توز و خارج از موازين انسانيّت و اخلاق مى شمرند.
بى شك خداوند قادر متعال و بى نياز از هر كس و هر چيز، سزاوارتر است كه در اين گونه موارد، توبه و عذر خواهى توبه كاران را بپذيرد و از مجازات آنها صرف نظر كند.

اعمال نيک، بهترين عامل در دفع آثار سوء گناهان است. لذا شايسته است که در هنگام توبه تنها به استغفار قناعت نشود بلکه، عملا در مقام جبران بر آیند، و به همان اندازه حسنات انجام دهند. کما اينکه خوبي نمودن در مقابل بدي ديگران آثار سوء بدي را برطرف و زشتي عمل را به آنان برمي گرداند. البته اين حکم اخلاقى مخصوص موارد مؤثر است، و گرنه، اجراى حدود و کيفر بدکاران جزء قوانين اسلامى است.