از آنجا که یکی از مشكلات بزرگ اجتماعى، غيبت و عيبجويى مردم از يكديگر است امام علی(ع) به شدّت از اين كار نهى مى كند و مي فرمايد: «چگونه آن عيبجو بر برادر خود عيب مى گيرد، و او را به خاطر بلايى كه گرفتار شده است سرزنش مى كند، در حالى كه خودش كانون آن عيب هاست، و خدا به لطفش بر آن پرده افكنده است آيا به خاطر نمى آورد كه آنچه را خدا از گناهان او مستور داشته، شايد بزرگتر از گناهى است كه بر ديگران عيب مى گيرد». به اين ترتيب، امام تمام راه ها را بر عيبجويان و غيبت كنندگان بسته و هرگونه بهانه اى را از آنها مى گيرد.

اگر انسان مثل اولياء خدا و معصومين(ع) به مضرات و عواقب گناهان و منهیات الهی باور و یقین داشته باشد مواظب زبان خود می باشد تا سرکشی نکند و آبروی مردم پایمال نشود. شراب خوار و معتاد هم اگر یقین به مضرات شراب و هروئین داشته باشند دست به این کار نمی زدند.

نوشابه هاى الکلى زیان هاى بسیارى دارند، از جمله: کاهش عمر، ضعیف شدن عاطفه خانوادگی و محبت نسبت به زن و فرزند، بالا رفتن ارتکاب جرائم، فقدان مغزهای متفکر و...؛ لذا در سوره بقره گناه آنها از نفعشان بیشتر دانسته شده؛چراکه اگر در تجارت مشروبات الکلى، سودى براى بشر باشد و یا فرضاً چند لحظه بى خبرى و فراموش کردن غم ها براى او سودى داشته باشد زیان آن به مراتب، وسیع تر و طولانى تر است. بنابراین، هیچ انسان عاقلى به خاطر نفع کم آن، به این همه زیان تن نمى دهد.