امام علي(ع) با تأكيد بر عوامل اصلى پيروزى و شكست كه همان اتّحاد صفوف و اختلاف است، مي فرمايد: «وقتي جمعيت متّحد و خواسته ها هماهنگ و دست ها و شمشيرها يارى كننده يكديگر شد، آنها زمامدار اقطار زمين مي شوند و بر مردم جهان حكومت مى كنند»؛ اما هنگامى كه نيروهاى يك ملت در مسير اختلاف گام بردارند، الفت و محبّت به پراكندگى و عداوت تبديل شود و آتش اختلاف و تفرّقِ افكار از ميان آنها زبانه كشد، به جاى جنگيدن با دشمنى كه قصد نابودى آنها را دارد، به جنگ با خود مى پردازند و نيروهايشان در اين راه به هدر مى رود و خداوند نيز دست مرحمتش را از سر آنها برمى دارد و لباس ذلّت بر اندامشان مى پوشاند.

در اسلام آموزش هاى غير مستقيم فراوانى وجود دارد كه تأثير آن در پاره اى از جهات از آموزش هاى مستقيم نيز وسيع تر و عميق تر است. عبادات اسلامى مانند نماز جماعت، نماز جمعه و حجّ تأثير نيرومندى در آموزش جمعى مردم دارد. مسلمين در آغاز اسلام از طريق اين گردهمايى شبانه روزى توانستند آگاهى كافى و اتّحاد صفوف در برابر دشمنان بي شمارشان پيدا كنند و طرح حكومت اسلامى را با سرعت پيش ببرند. از اين گذشته، درس آموزنده اى براى دشمنان و بيگانگان از اسلام است كه باعث خنثى كردن توطئه هاى دشمنان و در هم شكستن قدرت آنها شده است.

ائمّه اطهار(ع)  با تأکید و ترغیب مردم به اقامه سوگواری امام حسین(ع)، به نقش کلیدی این مجالس در حفظ وحدت، توجهی ویژه داشتند. این مجالس با جلوگیری از پراکندگى نیروها، و با بسیج توده هاى متفرّق، قدرت عظیمى را بنا نهادند. با نگاهى به تاریخ اسلام پس از حادثه کربلا در می یابیم که امام حسین(ع) در کربلا، ظلم ستیزی و اجرای عدالت را به نسل بشر تعلیم داد که مى تواند راه گشاى تمام امّت ها باشد. گاندى، رهبر استقلال هندوستان، معتقد بود؛ هندوستان برای پیروزی، باید از سرمشق امام حسین(ع) پیروى کند.