از آيه امام استفاده مى شود: هر فردى در روز قيامت همراه با امامش است، چه امام هدايت يا امام ضلالت؛ پس بايد در هر زمانى امام به حقّ که از مقام عصمت برخوردار است وجود داشته باشد تا مومنين با اعتقاد به او و پيروى از دستوراتش رستگار شوند و غرض الهى از دعوت مردم به سوى رشد و صلاح را تأمين کند؛ پس کسانى که معتقد به هيچ امامى نيستند اگر در عدم انتخاب امامِ بر حقّ، کوتاهى کنند داخل در اصحاب الشمال خواهند بود.

سوره «واقعه» چنان که از نامش پیدا است، از قیامت و ویژگیهاى آن سخن مى گوید، اما مى توان محتواى سوره را در چند بخش خلاصه کرد: حوادث آغاز ظهور قیامت؛ گروه بندى انسانها در آن روز به «اصحاب الیمین» و «اصحاب الشمال» و «مقرّبین» و بحث درباره هرکدام؛ ذکر دلائل مختلفى پیرامون مسأله معاد؛ ترسیمى از حالت احتضار؛ و بیان اجمالی پاداش و کیفر مؤمنان و کافران.