در تفسير آيه 96 سوره «مريم» روايات زيادى در منابع معروف اهل سنّت مانند شواهد التنزيل، الدّرالمنثور، تفسير كشّاف، الصواعق و ... از شخص پيامبر(ص) نقل شده كه اين آيه درباره على(ع) است. در «شواهد التنزيل» روايات متعددى از براء بن عازب، ابورافع، جابربن عبدالله انصارى، ابن عباس و ابوسعيد خدرى با طرق مختلف نقل مى كند كه اين آيه درباره على(ع) است كه خداوند محبت او را در دل هر فرد با ايمانى جاى داده است.

هر کس سوره الرحمن را بخواند خداوند به ناتوانى او [در اداى شکر نعمتها] رحم مى کند، و حق شکر نعمتهائى را که به او داده، خودش اداء مى کند؛ و در قیامت خداوند از این سوره ، مى پرسد: چه کسى در دنیا به محتواى تو قیام کرد؟ او مى گوید: خداوندا! فلان و فلان، در این حال صورتهاى آنها سپید مى شود، و براى هر کس شفاعت کنند وارد بهشت می شود؛ و هر کس آن را بخواند و بعد از آیه «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان» بگوید: «لابِشَىْء مِنْ آلائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ» اگر در آن روز یا شب بمیرد شهید خواهد بود.

سوره الرحمن به طور کلى، بیانگر نعمتهاى مختلف «معنوى» و «مادى» خداوند است؛ اما مى توان محتواى آن را به پنج بخش تقسیم کرد: آغاز سوره از برخی نعمتهاى الهی سخن مى گوید؛ سپس چگونگى آفرینش انس و جن را بیان می کند؛ بخش بعد بیانگر نشانه ها و آیات خداوند در زمین و آسمان است؛ سپس از نعمتهاى دنیوى فراتر رفته و نعمتهاى جهان دیگر را بیان می کند؛ در پایان اشاره کوتاهى به سرنوشت مجرمان و قسمتى از مجازاتهاى دردناک آنها آمده است.