«بُسر بن اَرطاة» فرمانده لشکر معاویه و مردى سنگدل، خشن و خونخوار بود که به دستور معاویه برای سرکوب شورش اهل یمن به آنجا رفت و با شیعیان با خشونت تمام برخورد کرده مخالفین معاویه را به قتل می رساند. قبل از آن، در مدینه خانه هاى بسیارى را سوزاند. سپس به مکه و نجران رفت و در این ماجرا سى هزار نفر را به قتل رساند و گروهى را به آتش کشید و سوزاند. على(ع) بُسر را نفرین کرد؛ چیزى نگذشت که او جنون پیدا کرد و پیوسته هذیان مى گفت و در آخر عمر قاذورات مى خورد.

در قرآن مجید، در دو سوره از یأجوج و مأجوج سخن به میان آمده، یکى در سوره «کهف»و دیگرى در سوره «انبیاء». آیات قرآن به خوبى گواهى مى دهد این دو نام، متعلق به دو قبیله وحشى خونخوار بوده است که مزاحمت شدیدى براى ساکنان اطراف مرکز سکونت خود داشته اند. در تورات هم از آنها به عنوان «گوگ» و «مأگوگ» یاد شده است، که ظاهرا در دوردست ترین نقطه شمال آسیا زندگى داشتند. مردم «قفقاز» به هنگام سفر کوروش به آن منطقه تقاضاى جلوگیرى از آنها را از وى نمودند، و او نیز اقدام به کشیدن سدّ معروف ذو القرنین نمود.