از روايات به دست مى آيد كه یکی از امراض بزرگ قلب و بدن «خشوع منافقانه» است؛ یعنی فرد براى عوام فريبى، جوارح را خاشع مى كند؛ ولى قلب را نه. رسول گرامى(ص) در اين باره می فرماید: «بترسيد از خشوع منافقانه و آن اين است كه بدن و جسد، خاشع و قلب، غير خاشع باشد».

درباره اهمیت خشوع در آیات و روایات امام علي(ع) فرمود: «متقین خشوع در عبادت دارند». قرآن، خشوع در عبادت را به مومنان نسبت داده است؛ «الَّذِينَ هُمْ فِى صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ». در روايت دیگری آمده که «خشوع در نماز به قلب و به جوارح است، اما خشوع به قلب این است که قلب را با تمام همّت برای نماز خالی کند. اما خشوع به جوارح توجه به نماز و عدم التفات به غير و ترك كار عبث و بيهوده است».

بدترین اثر گناه و ثمره انجام مداوم گناه، تاریک ساختن قلب و از میان بردن نور علم و حس تشخیص است تا جایی که قرآن می فرماید: «این گونه خداوند بر قلب هر متکبر طغیانگرى مهر مى نهد».