امام علی(ع) درباره گرفتارى هاي گنهكاران در برزخ تاكيد دارد كه بزرگترين بلا در آنجا، ورود در جهنم، آب سوزانِ دوزخ، شعله هاى برافروخته و نعره هاى آتش آن است. از تعبيرات امام فهميده مى شود كه عذاب برزخى، شديد و وحشتناك است. آتشش فرياد مى زند و شعله هايش زبانه مى كشد و آب سوزانش سخت جانكاه است، نه فَتْرتى آرام بخش وجود دارد و نه آرامشى كه از درد جانكاهش بكاهد، نه قدرتى كه مانع كيفر شود و نه مرگى كه او را برهاند و نه خوابى كه تسكين دهد؛ بلكه در ميان انواع كيفرهاى مرگبار و عذاب هاى مداوم گرفتار است.

«جَنَّةُ الْمَأْوى» به معنى بهشت برزخى است که ارواح شهداء و مؤمنان، موقتاً به آنجا مى روند. زیرا آیات قرآن به خوبى دلالت دارد که پرهیزگاران در قیامت، بعد از محاسبه، وارد بهشت مى شوند، نه بلافاصله بعد از مرگ، و ارواح شهداء نیز در بهشت برزخى قرار دارند؛ زیرا آنها نیز قبل از قیام قیامت وارد بهشت جاویدان نمى شوند.