ایشان در خطبه 111 نخست همگان را از دنياى فانى و فريبنده بر حذر مى دارد و سپس با ذكر هجده وصف درباره دنيا و فريبندگى آن، ماهيّت واقعى آن را كاملاً برملا ساخته می فرماید: «ظاهرش شيرين و با طراوت، و در لابه لاى شهوات پيچيده شده، به خاطر نقد بودنش جلب توجه مى كند و با اين كه مواهب آن ناچيز است دل ها را به خود مى كشاند، آرزوهاى دنيا پرستان را در خود جمع كرده و زيور فريب به خود پوشانده است ولی شادمانى و نعمت آن پايدار نيست و از مشكلاتش كسى در امان نمى باشد و ...».

خداوند در قرآن دنیا پرستان را به کوران و کران تشبیه کرده و می فرماید: «اى پیامبر] آیا تو مى توانى سخن خود را به گوش کران برسانى؟ یا کوران و کسانى را که در گمراهى آشکارى هستند هدایت کنى؟!». هم چنین در آیه دیگری می فرماید: «آیا تو مى توانى سخن خود را به گوش کران برسانى هر چند نفهمند». بر اساس این آیات، قرآن براى انسان دو نوع گوش و چشم قائل است: گوش و چشم  ظاهر، و گوش و چشم باطن. و مهم، بخش دوم از درک و دید است، که وقتى از کار بیفتد، نه پند و اندرز مفید خواهد بود و نه انذار و هشدار!

یکی از اتفاقات رستاخیز خروج «أَثْقال» از زمین است که به وسیله زلزله رستاخیز انجام می پذیرد، و منظور از آن خروج انسانها از درون قبرها می باشد.