هردو واژه به یک معنى است و منظور، هر گونه عیب جوئى و غیبت و طعن و استهزاء به وسیله زبان و علائم و اشارات و سخن چینى و بدگوئى می باشد.

این آیات درباره ولید بن مغیره یا اخنس بن شریق یا امیة بن خلف یا عاص بن وائل نازل شده است، که در پشت سر پیامبر(ص)غیبت مى کرد و در پیش رو طعن و استهزاء مى نمود.

بعد فتح مکّه پيامبر(ص) نويد پيروزي بر ايران و روم را دادند. آيه اول در پاسخ به تعجب و طعنه منافقين  نازل شد. در نقلی ديگر آمده؛ هنگام حفر«خندق» پيامبر(ص) بشارت فتح کاخ هاي روم، حيره، مدائن و صنعا را داد، مسلمانان بسيار خوشحال شدند اما منافقين زبان به طعن و کنايه نسبت به ضعف مسلمانان گشودند؛ آيه فوق نازل شد و پاسخ آنها را گفت.