امام علی(ع) در بیان اصول اعتقادی توحید می فرماید: «شهادت به توحید پایه اصلى ایمان و ریشه و قوام آن است، و همچنین سرچشمه همه نیکیها، و سبب جلب خشنودى خداوند، و موجب طرد و دورى شیطان است». در حقیقت تمام اصول و فروع اعتقادی اسلام تبلورى از توحید است نه اینکه توحید اصلی در کنار دیگر آموزه ها باشد. همه انبیاء الهی داعیان یک مکتب و مبلغان و منادیان یک برنامه بودند. فضائل اخلاقی از توحید، و رذائل اخلاقی از شرک سرچشمه می گیرد و در قیامت نیز اعمال مردم بر اساس یک معیار واحد مورد قضاوت قرار می گیرد.

نقش سنتهاى خوب و بد، که زمینه فکرى و اجتماعى را براى اعمال مردم فراهم مى کند، بسیار مهم است؛ به گفته پیامبر اسلام(ص): «آن کس که دعوت به نیکى مى کند همانند فاعل آنست». از امام باقر(ع) نیز نقل شده است: «کسى که سنت عدلى ایجاد کند و از آن پیروى شود همانند پاداش کسانى را که به آن عمل مى کنند خواهد داشت، بى آن که از پاداش آنها کم شود و کسى که سنت ظلمى بگذارد و از آن پیروى شود همانند گناه کسانى که به آن عمل مى کنند خواهد داشت، بى آن که چیزى از گناهان آنها کاسته شود».

طبق آيات 151 تا 153 سوره انعام، مهمترين بايدها و نبايد هاي اسلام عبارتند از: عدم شرک به خدا، نيکي به والدين، پرهيز از قتل فرزندان به علت تنگدستي، عدم گرايش به اعمال زشت و قبيح، پرهيز از قتل بي گناهان، پرهيز از مال يتيم جز به قصد اصلاح، کم فروشي نکردن، عدالت ورزي در قضاوت و گفتارهر چند در مورد خويشاوندان، وفاي به عهد الهي و پيروي از مسير حق با پرهيز از راههاي باطل.