آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هر کس دو سوره «انفطار» و «انشقاق» را تلاوت کند، و آن دو را در نماز فریضه و نافله برابر چشم خود قرار دهد، هیچ حجابى او را از خدا محجوب نمى دارد، و چیزى میان او و خداوند حائل نمى شود، پیوسته [با چشم دل] به خدا مى نگرد و خدا [با لطفش] به او نگاه مى کند، تا از حساب مردم فارغ شود.

در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «مَنْ قَرَأَ هاتَیْنِ السُّورَتَیْنِ «إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ» وَ «إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ» وَ جَعَلَهُما نُصْبَ عَیْنِهِ فِی صَلاةِ الْفَرِیضَةِ وَ النّافِلَةِ لَمْ یَحْجُبْهُ مِنَ اللّهِ حِجابٌ، وَ لَمْ یَحْجُزْهُ مِنَ اللّهِ حاجِزٌ، وَ لَمْ یَزَلْ یَنْظُرُ إِلَى اللّهِ وَ یَنْظُرُ اللّهُ إِلَیْهِ حَتَّى یَفْرُغَ مِنْ حِسابِ النّاسِ»؛ (هر کس این دو سوره: سوره «انفطار» و سوره «انشقاق» را تلاوت کند، و آن دو را در نماز فریضه و نافله برابر چشم خود قرار دهد، هیچ حجابى او را از خدا محجوب نمى دارد، و چیزى میان او و خداوند حائل نمى شود، پیوسته [با چشم دل] به خدا مى نگرد و خدا [با لطفش] به او نگاه مى کند، تا از حساب مردم فارغ شود).(1)
مسلماً نعمت بزرگ حضور در پیشگاه خدا، و از میان رفتن حجاب ها میان او و پروردگار، براى کسى است که این دو سوره را در عمق جانش جاى دهد، و خود را بر اساس آن بسازد، نه این که به لقلقه زبان اکتفا کند.(2)