شکر به سه شعبه تقسیم می شود؛ 1- شکر قلب: یعنى اندیشه درباره نعمت، 2- شکر زبان: یعنى ثنا گفتن بر منعم، 3- شکر سایر اعضا: که همان قدردانى و پاسخگوئى در برابر نعمت است. بر اساس آیات قرآن، شکر بیشتر از مقوله عمل است، به همین دلیل، قرآن شکرگزاران واقعى را اندک می شمارد، زیرا یکى از راه های شکر الهى، همان اظهار عجز از اداى شکر اوست، از سوی دیگر، نعمت هاى الهی به قدری زیاد است که قابل شمارش نیست و همین که انسان در مقام شکر بر مى آید، خود نعمت تازه اى است که نیاز به شکرگزاری مجدّد دارد.

دعاى مستجاب دعائى است که به هنگام اضطرار و ناکام ماندن تمام کوشش ها انجام گیرد، لذا مفهوم دعا درخواست فراهم شدن عواملى است که از دائره قدرت انسان بیرون باشد، آن هم از کسى که قدرت بى پایان دارد. ولى این درخواست نباید فقط زبانی باشد؛ بلکه باید از تمام وجود او برخیزد. گاهی هم دعا در موارد قدرت انجام مى گیرد که نشان دهنده عدم استقلال قدرت هاى ما در برابر قدرت پروردگار است. درنتیجه دعا یک نوع بیدارى دل و پیوند باطنى با مبدأ نیکى ها است و قلب و روح از طریق دعا پیوند نزدیک با خدا پیدا می کند.