خداوند در قرآن پس از آن که دو وصف «حکیم» و «خبیر» را در کنار هم قرار داده، مى فرمايد: «اين كتابى است كه آياتش استوار گرديده؛ سپس [هر مطلبى در جايگاه خود] بيان شده و از نزد خداوند حكيم و آگاه [نازل گرديده] است». «زمخشری» می گوید: «اين دو وصف اشاره به دو فعلى است كه در آيه آمده؛ يعنى استحكام قرآن و سنجيده بودن آيات آن به خاطر اين است كه از ناحيه شخص حكيمى صادر شده و تبيين و تشريح آياتاش از ناحيه خداوندى صورت گرفته است كه از تمام كيفيّات امور آگاه است».

قرآن کریم در سوره فاطر «خبير» را در كنار «بصير» آورده است؛ «به يقين خداوند نسبت به بندگانش آگاه و بينا است». بعضى از مفسّران گفته اند «خبير» در اينجا اشاره به آگاهى بر امور معنوى و روحانى است و «بصير» آگاهي بر امور جسمانى؛ و به همين دليل خبير مقدّم شده است. اگرچه «خبير» از ماده «خَبَر»، معنى وسيعى داشته و شامل هر نوع آگاهى بر ظواهر و بواطن امور مى شود، ولى چون در برابر «بصير» قرار گرفته به نظر مى رسد اشاره به آگاهى بر بواطن امور است.

از دیدگاه اسلام، تنها اطاعت از خداوند واجب است. چرا که عالم، حکیم، خبیر، رحیم و مهربان، و خالی از هرگونه خطاست. اگر خواست حاکمان، دوستان، فرزندان و . . . با خواست خداوند هماهنگ نباشد، اطاعت از آنها شرک است. چرا که همتایی برای او در اطاعت قرار داده است.