خداوند مى فرمايد: «ما به انسان از رگ قلبش نزديكتريم.» «حَبْل» به معنى طناب محكم و «وريد» به هرگونه رگ گفته مى شود. آيه، مسأله لامكان بودن خداوند را به عالى ترين وجه ترسيم كرده است؛ زيرا مى فرمايد: او به هر انسانى، از رگ قلبش نزديك تر است، پس او همه جا حضور دارد، حتّى در درون جان و قلب ما و مسلّماً چنين كسى مافوق مكان است؛ زيرا شيء واحد نمى تواند با تمام وجودش در مكان هاى متعدّد باشد؛ مگر اين كه داراى اعضاء باشد و هر عضو آن در مكانى قرار گيرد.

علم خداوند دارای آثار تربیتی است. زمانی که قرآن به انسان مى گويد تو تنها نيستى و خدا همه جا با توست و اين باعث آرامش روح و صفاي جان مي شود. همچنین مى گويد: تو در حضور خدائى و عالم محضر اوست؛ سخت مراقب اعمال خود باش، و او را ميان خوف و رجا قرار می دهد. مسأله علم خدا هشدارى است به انسان ها كه حتى مراقب افكار و نيات خود باشند. وقتى خداوند از نیات ما آگاه است، علم او به ساير اعمال ما جاى شك ندارد، اين تعبير ما به او از رگ قلبش نزديكتريم، هشداری خوف انگيز، نوعی امید و آرامش نیز به انسان می دهد.