خداوند مى فرمايد: «ما به انسان از رگ قلبش نزديكتريم.» «حَبْل» به معنى طناب محكم و «وريد» به هرگونه رگ گفته مى شود. آيه، مسأله لامكان بودن خداوند را به عالى ترين وجه ترسيم كرده است؛ زيرا مى فرمايد: او به هر انسانى، از رگ قلبش نزديك تر است، پس او همه جا حضور دارد، حتّى در درون جان و قلب ما و مسلّماً چنين كسى مافوق مكان است؛ زيرا شيء واحد نمى تواند با تمام وجودش در مكان هاى متعدّد باشد؛ مگر اين كه داراى اعضاء باشد و هر عضو آن در مكانى قرار گيرد.

كساني كه در دنيا توشه ای برای آخرت فراهم نكرده باشند هنگام مرگ، مضروب فرشتگان واقع مي شوند «يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبارَهُمْ». ملائكه ‏اي كه موكّل دنيا هستند به پشت او مي ‏زنند كه وقتت در دنيا تمام شده، از اين جا بيرون برو. فرشتگاني كه موكّل آن عالم ‏اند، نيز مي ‏بينند اين شخص با دست خالي و روي سياه مي ‏آيد، به صورت او مي ‏زنند كه عمري در دنيا بودي چرا با دست خالي آمدي؟