«بَصَر» هم به معنى عضو بينائى «چشم» و هم به معنى «قوّه بينائى» به كار مى‌ رود. اين واژه، در معنى نيروى عقل و درك نيز استعمال مى شود، و به آن «بصر» و «بصيرت» مى گويند. جمع «بصر»، «ابصار» و جمع «بصيرت»، «بصائر» است ولى هرگز واژه «بصيرت» به چشم گفته نمى شود بلكه به آن «بصر» مى گويند و عجيب اينكه گاهى واژه «بصير» به افراد نابينا، اطلاق مى شود، ولى ظاهرآ اين استعمال نه به خاطر علاقه تضاد است بلكه به خاطر آن است كه افراد نابينا غالبآ از نيروى ادراك قوى‌ ترى بهره‌ مندند و فقدان حسّ بينائى خود را با قوّت تفكر و بصيرت، جبران مى كنند.

تفسير موضوعى به صورت مقطعى و درباره برخی موضوعات در كلمات علماى گذشته دیده می شود اما هيچ كدام تفسیر موضوعی را در تمام محورها مطرح نكرده اند. علامه مجلسی به عنوان یکی از پیشگامان، در هريك از فصول بحارالانوار وارد مى شود، آيات مربوط به آن موضوع را جمع آورى مى كند. از نمونه هاى ديگر تفسير موضوعى، كتاب هايى است كه تحت عنوان «آيات الاحكام» نوشته شده؛ كتاب هايى در زمينه قصص قرآن نيز تأليف يافته كه داستان هاى انبياء را با گردآورى آيات قرآن تشريح مى كند.