رفتار امام(ع) با خلفا در دو زمینه باید بررسی شود: 1- به رسمیت شناختن خلافت آنان. که موضع امام در این مورد منفى بود؛ زیرا امامت حق شخصى امام نبود که از آن چشم پوشى کند، بلکه حکم الهى بود، امام دست بیعت به سوى خلفا دراز نکرد، و خود را شایسته خلافت مى دانست و بارها در سخنانش به آن اشاره کرده. 2- همکارى امام با دستگاه خلفا در حل معضلات دینى و مشکلات سیاسى که موضع امام در این مورد مثبت بود.

در این که آیه 3 سوره نور، در مقام بیان یک حکم الهى است، یا خبر از یک قضیه خارجى و طبیعى، دو نظریه وجود دارد. 1- آیه تنها یک واقعیت عینى را بیان مى کند که آلودگان همیشه دنبال آلودگان مى روند و افراد پاک، دنبال همسران پاک می روند. 2- این جمله بیان یک حکم شرعى و الهى است و مخصوصاً مى خواهد مسلمانان را از ازدواج با افراد زناکار باز دارد. البته این حکم در روایات اسلامى مقید به مردان و زنانى شده است که مشهور به این عمل بوده و توبه نکرده اند.

پیامبر(ص) با وجود انبوه مشکلات اداره جامعه، نمی توانست فکر خود را زیاد مشغول زندگى شخصى و خصوصیش کند. از طرفی گاهی اختلاف میان همسرانش فکر او را مشغول مى کرد. تا اینکه آیه 51 سوره احزاب، براى همیشه به این کشمکش ها پایان داد و رعایت«حق قَسْم» را از پیامبر(ص) استثناء کرد و او می توانست فکر خود را به برنامه های خود متمرکز کند و نسبت به همسرانش هرگونه می خواست اوقات خود را تقسیم کند، گرچه تا می توانست مساوات را رعایت می کرد.