از علائم ظهور حضرت مهدى(عج)، وقوع جنگى در منطقه اى به نام «آرمگدّون» و به تعبير روايات «قرقيسيا» مى باشد. فرماندهی دشمنان اسلام در اين جنگ بر عهده سفيانى است كه با كمك مراكز جاسوسى يهود در ميان مردم تفرقه می اندازد و مردم را بر ضد شيعيان اهل بيت(ع) تحريك خواهد كرد و كشتار وسيعي اتفاق مي افتد و بعد از پناه بردن امام زمان(عج) به كعبه به همراه لشكرش در صدد مقابله با حضرت برمی آید و در منطقه اى به نام «بَيْدَاء» به زمين فرو خواهند رفت.

پس از مرگ يزيد، بزرگان و شيعيان كوفه که خود را مقصر اصلی شهادت امام حسین(ع) می دانستند، زمينه را براى قيام آماده دیدند. سليمان بن صرد خزایی که طی نامه اى از شيعيان مدائن و بصره، قول همكارى گرفته بود. آنان با جمع آورى اسلحه و دعوت پنهانى مردم؛ در اوّل ربيع الثانى سال 65 با پنج هزار نفر سپاه به كربلا رفته وپس از توبه، به سمت شام حركت کردند. آنها در«عين الورده» با سپاه سی هزار نفری شام درگير شدند. اين نبرد سه روز به طول انجاميد و سران انقلاب به جز رفاعة بن شدّاد، همگى به شهادت رسيدند.