از داستان انفاق حضرت علی(ع) به فرزندان يتيم درس هایی مي توان فراگرفت؛ اول: نسبت به مشكلات يتيمان بي تفاوت نباشيم. دوم: برای كمك رساني به يتيم ها، خودمان اقدام كنيم و از كمك ديگران در اين باره استفاده نكنيم. سوم: هر كمكی كه به يتيمان مي كنيم بدون منت باشد. چهارم: كمك به بچه های یتیم منحصر به کمک های مادی نیست و لازم است از كمك های معنوی و روحی نیز استفاده شود.

ایشان در این باره می فرماید: «خداوند احترام مسلمان را از تمام آنچه محترم است برتر شمرده و حفظ حقوق مسلمین را با اخلاص و توحید پیوند زده و تضمین کرده است، مسلمان كسى است كه مسلمانان از دست و زبان او در امان باشند؛ جز در آنجا كه حقّ اقتضا مى كند؛ آزار دادن مسلمان روا نيست جز به آن مقدار كه [به حكم خدا] واجب مى شود».

روزى متوكل با اشاره به دو فرزند خود، از ابن سكّيت، يار با وفاى امام جواد و امام هادى(ع) و شاعر و اديب نام آور شيعى پرسيد: اين دو فرزند من نزد تو محبوبترند يا «حسن» و «حسين»؟ او بى درنگ گفت: «به خدا سوگند «قنبر» غلام على(ع) در نظر من از تو و دو فرزندت بهتر است. متوكل كه مست قدرت و هوا و هوس بود، فرمان داد زبان او را از پشت سر بيرون كشيدند.

امام علی(ع) درباره بردباری می فرماید: «اگر بردبار نيستى خود را به بردبارى وادار كن؛ زيرا كمتر شده كسى خود را شبيه قومى كند و سرانجام از آنان نشود». از این رو اگر انسان عصبانى مى شود، خودش را كنترل كند و قيافه اى همچون حليمان و بردباران به خود بگيرد. راه ديگر براى تحصيل حلم، مطالعه زندگی معصومین(ع) است كه آنها چقدر در برابر افراد جسور بردبار بوده اند. در روایت آمده مردى به قنبر دشنام داد، امام علی(ع) فرمودند: «قنبر آرام باش. دشنام دهنده را رها كن كه سبب خشنودى خدا و خشم شيطان مى شود».