خداوند در تقسیم وظایف زنان و مردان، زن را امر به زادن و تربیت فرزند کرده است. از این رو برای تحمل بارداری و وضع حمل، و در تربیت و تغذیه کودک به وی شکیبایی، مهربانی و عاطفه، و مدارا با فرزند را عطا کرده است. لذا زنان در انجام این وظایف، احساس خستگی نمی کنند. از سویی خداوند مرد را مکلّف به حمایت از خانواده ای کرده که در آن کودکان در سایه مادرشان زندگی می کنند. به همین دلیل، خداوند به مرد عقل و توانایی های بیشتری عطا کرده، تا با دوراندیشی و قدرت عضلانی و غیرتش، از کیان خانواده حمایت کند.

زنان قریش که خدیجه را به خاطر ازدواج با جوان یتیم و تهیدستی همچون حضرت رسول، ملامت می کردند، هنگام بارداری این بانوی مکرم و در آن لحظات حساس و پردرد نیز تنهایش گذاشتند و این امر موجب اندوه خدیجه شد. اما هنگام وضع حمل ، خدیجه چهار زن را نزد خود دید که از طرف خداوند از بهشت برای یاری او آمده بودند تا به او در به دنیا آمدن حضرت فاطمه کمک کنند. ساره، آسیه، مریم و کلثوم دختر حضرت موسی. این لطف الهی بود که شامل حضرت رسول شد و به تصریح سوره کوثر، بدخواهان ایشان را که ابترش می نامیدند، ناامید کرد.

در جاهلیت عرب، هنگامى که وقت وضع حمل زن فرا مى رسید، همسرش حفره اى در زمین حفر مى کرد و بالاى آن مى نشست، اگر نوزاد دختر بود، آن را در میان حفره پرتاب مى کرد، و اگر پسر بود، آن را نگاه مى داشت. عامل پیدایش این جنایت، امور مختلفى بوده است از جمله: عدم ارزش زن، به عنوان یک انسان در جامعه جاهلى. مسأله فقر شدید، با توجه به این که دختران همانند پسران قادر بر تولید اقتصادى نبودند، و در غارت گرى ها شرکت نداشتند. همچنین، این فکر که در جنگ هاى قبیله اى ممکن بود دختران به اسارت در آیند و ... .