یکی از وظائف مهمّ مدير، نقش هماهنگ كننده اوست. او در عين اين كه باید رابطه خود را با نفراتش حفظ كند، نقش هماهنگ كننده را نيز هرگز نباید فراموش كند. چرا كه مفردات خوب هرگز ضامن پيروزى نيست؛ بلكه يك تركيب صحيح و هماهنگ است که هميشه پيروز است. براى پى بردن به اهمّيّت این موضوع می توانیم نگاهى به سیستم بدن كنيم که برای مثال در يك حادثه آتش سوزى که اکثر بار اجرائى، بر عهده عضلات دست و پاست ولی فعالیت قلب و ریه نیز به حدّاكثر رسیده و مغز روی این موضوع تمرکز می کند تا بهترین نتیجه به دست آید.

عدالت دو معنى دارد که اوّلی «عام» و دومی «خاص» است و هر دو در مورد خداوند صادق است. 1- «قرار گرفتن هر چیز در جاى خویش». این معنى از عدالت در تمام عالم آفرینش حکم فرماست. پیامبر(ص) در حدیثی می فرماید: «به وسیله عدالت آسمان ها و زمین برپاست». 2- «مراعات حقوق افراد» که نقطه مقابل آن ظلم به حق دیگرى یا تبعیض قائل شدن است. معنى عدالت خداوند این است که نه حق کسى را از بین مى برد و نه حق کسى را به دیگرى مى دهد و نه در میان افراد تبعیض قائل مى شود.

شیطان در آغاز پاک آفریده شد و سال ها همنشین فرشتگان بود و انحرافش بر اثر خواست و عمل خودش بود. ضمن اینکه از نظر سازمان آفرینش، وجود شیطان براى افراد با ایمان زیان بخش نیست بلکه وسیله تکامل است؛ زیرا تکامل همواره در میان تضادها صورت مى گیرد.

هر کس سوره «النجم» را بخواند، خداوند به عدد هر یک از کسانى که به پیامبر(ص) ایمان آوردند و کسانى که او را انکار کردند، ده حسنه به او عطا مى کند و کسى که پیوسته سوره «النجم» را در هر روز، یا در هر شب تلاوت کند، در میان مردم فردى شایسته شناخته مى شود، خداوند او را مى آمرزد، و محبوبیت در میان مردم به دست مى آورد.

مقصود از امر به معروف و نهى از منکر که دو رکن بزرگ اجتماعى اسلام به شمار مى روند، همان دعوت و راهنمایى افراد به کارهاى نیک و سودمند، و بازداشتن آنان از کارهاى زشت و مبارزه با انواع انحراف هاى اجتماعى و اخلاقى است. در شیوه زندگى دسته جمعى و با وجود سرنوشت مشترک، مبارزه با فساد و دعوت مردم به کارهاى نیک، یک وظیفه خطیر اجتناب ناپذیر است. در چنین اجتماعى تمام افراد، در سود و زیان اعمال یکدیگر کاملا سهیم بوده و در نتیجه عمل یک فرد دامنگیر همه افراد شده و دود آن به چشم همه افراد جامعه می رود.

در آیه «مباهله» (آیه 61سوره «آل عمران»)، در آیه 173  این سوره، در آیه 52 سوره «مائده»، در آیه اول سوره «ممتحنه»، آیه 8 سوره «منافقون» و آیات 215 و 274 سوره «بقره»، تعبیراتى دیده مى شود که عموماً به صورت جمع است، ولى طبق آنچه در شأن نزول آنها آمده، منظور از آن یک فرد بوده است. این تعبیرات، یا به خاطر این است که اهمیت و موقعیت آن فرد و نقش مؤثرى که در این کار داشته روشن شود. و یا به خاطر آن است که حکم در شکل کلّى عرضه شود، اگر چه مصداق آن منحصر به یک فرد بوده باشد.