طبق آیات قرآن، ظواهر قرآن نیز مانند محتوا و مفاهیم آن وحیانی و از سوى خداوند است و پیامبر(ص) فقط بیان کننده است و هیچ گونه دخالتی در آن نداشته است.

دلایل زیادی برای این حقیقت وجود دارد که مهم ترین شان عبارت اند از: تحدی و هماوردی قرآن از منکران که آیه ای مانند آن را بیاورند؛ تاکید آیات قرآن بر وحیانی بودن الفاظ آن؛ اصرار پيامبر اكرم(ص) بر حفظ آیات قرآن؛ تفاوت قرآن با حدیث قدسی از لحاظ سبک و بیان و شیوه ترکیب کلمات.

بیشتر علمای شیعه بر جواز و امکان تفسیر قرآن استدلال کرده و حجّیبت تفسیر غیر معصوم را پذیرفته اند؛ این علما کتب تفسیر نوشته و در اجتهاد فقهی خود بر تفسیر قرآن تکیه کرده اند.
تنها بخشی از علمای شیعه(اخباریان) در برهه ای از زمان اعتقاد داشتند که تفسیر قرآن فقط با روایات اهل بیت جایز است و دیگران حق تفسیر ندارند!
این درحالی است که برخی از علمای اهل سنت نیز فقط تفسیر پیامبر، صحابه و تابعین را حجّت می دانستند!

انحراف از اسلام با ماجراى سقیفه آغاز و در عصر معاویه به اوج خود رسید، او تلاش می کرد با حفظ ظواهر دین و در پس پرده نفاق، با عناوینى چون خال المؤمنین و صحابى رسول الله به مقاصد خود برسد. از این رو، امام حسین(ع) در زمان حکومت او، دست به قیام نزد، امّا در اواخر عمر معاویه، امام(ع) با سخنان افشاگرانه خود در سرزمین منا، زمینه های یک قیام را فراهم  کرد، گرچه بر اساس پایبندى به صلح برادر، اقدام به قیام مسلّحانه نکرد. و در انتظار فرصت به سر می برند، تا با مرگ معاویه، شرایط تغییر کند.