«برق» به گفته «راغب» در اصل به معنى نورى است كه از ابرها بر مى‌ خيزد؛ سپس درباره هر شىء درخشنده ‌اى به كار رفته، مثلا «سيفٌ بارق» به شمشير براق و درخشنده گفته مى ‌شود. همچنین در كتاب «مقاييس اللّغه»، «برق» علاوه بر اين معنی، معنى ديگرى نیز دارد؛ و آن اجتماع سياهى و سفيدى در شىء واحد است. ولى ظاهرا معنى دوم به معنى اول باز مى ‌گردد؛ چرا كه هنگامى كه سفيدى در كنار سياهى قرار گيرد درخشندگى بيشترى از خود نشان مى ‌دهد. از سویی بعضى نيز مى گويند: «برق» لمعان مخصوصى است كه با شدّت و فشار صورت مى گيرد.

امام علی(ع) با اشاره به اينكه اگر رهروان جاده هدايت كم هستند به جهت زرق و برق دنياست، به پويندگان این راه دلداری داده و مى فرمايد: «اى مردم! در طريق هدايت از كمى پويندگانش وحشت نكنيد، زيرا مردم گرد سفره اى اجتماع كرده اند كه سيرى آن كوتاه و گرسنگى آن بس طولانى است». این عبارت در واقع برگرفته از آیات قرآن است، آیاتی که سخن از اكثريت جاهل، بى ايمان، غير عاقل، فاسق، ناسپاس و مانند آن دارد.