«برق» به گفته «راغب» در اصل به معنى نورى است كه از ابرها بر مى‌ خيزد؛ سپس درباره هر شىء درخشنده ‌اى به كار رفته، مثلا «سيفٌ بارق» به شمشير براق و درخشنده گفته مى ‌شود. همچنین در كتاب «مقاييس اللّغه»، «برق» علاوه بر اين معنی، معنى ديگرى نیز دارد؛ و آن اجتماع سياهى و سفيدى در شىء واحد است. ولى ظاهرا معنى دوم به معنى اول باز مى ‌گردد؛ چرا كه هنگامى كه سفيدى در كنار سياهى قرار گيرد درخشندگى بيشترى از خود نشان مى ‌دهد. از سویی بعضى نيز مى گويند: «برق» لمعان مخصوصى است كه با شدّت و فشار صورت مى گيرد.