رواياتى داريم كه مى گويد: «قرضِ خوب آن است كه منفعت و سود داشته باشد». این روایات، با روایات تحریم ربا تعارض دارند، اما رفع تعارض آنها روشن است؛ زیرا این روایات ناظر به جايى است كه وام گيرنده شرطى نمى كند و خود را طلبکار نمی داند، اما وام دهنده به ميل خود چيزى به عنوان هديه بر آن مى افزايد. حتی اگر این جمع را نپذیریم، «اطلاق آیات» تحریم ربا و «شهرت فتوایی» که هر دو از مرجّحات است موافق با روایات تحریم رباست لذا جایی برای تعارض نمی ماند.

آیه 130 و 131 سوره «آل عمران» به نوع خاصی از ربا، به عنوان «اضعاف مضاعف» اشاره می کند. در مورد تفسیر آن چند نظریه است: 1- قول مشهور: وقتی بدهكار، سر موعد نتوانست بدهى خود را بپردازد، طلبکار مدتی به او مهلت می دهد، ولى با سودى كه فقط به اصل سرمايه تعلّق مى گيرد. اين عمل شبيه همان جريمه ديركردى است كه متأسفانه بعضى از مؤسسات مى گيرند و مشروعيّت ندارد. 2- طلبکار «سرمايه و سود» را در مرحله بعد به عنوان وام محسوب كند و سود هر دو را بگيرد که بدترین نوع ربا همین رباست.

امام علی(ع) در توصیف روحیات مردم کوفه آنها را با این تعابیر خطاب می کند: مردمانی در ظاهر متحد و در فکر و عقیده پریشان، پرادعا و سست عمل، در سخن رجزخوان و در عمل فراری از پیکار، مردمانی که وقتی با دعوت و فراخوانی، یا با زور به میدان جنگ آورده می شوند قابل اعتماد و آرامش نیستند. مردمان سست عنصری که با توسل به بهانه های مختلف در انجام وظایف شان تعلل می ورزند و مانند بدهکارانی که با طلبکار خود مواجه اند. خواستار تمدید مهلت وقت انجام وظایف شان هستند.