کتاب الفهرست که یکی از مهمترین منابع و از اصول پنجگانه علم رجال در تشیع به شمار می رود، توسط شیخ ابوجعفر محمد بن حسن طوسی معروف به شیخ طوسی (385 ق ـ 460 ق) تدوین شده است. شیخ طوسی این کتاب را به منظور تنظیم و تدوین اسامی و شرح حال نویسندگان مهم شیعی از عصر نبوی تا زمان خودش که به نقل روایت و تدوین کتاب‌های حدیثی پرداخته اند، نوشته است.

کتاب «السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی» یکی از مهم ترین منابع فقه شیعه در قرن ششم هجری است که توسط ابو عبدالله فخر الدین محمد بن منصور بن احمد بن ادریس حلی (543 ق - 598 ق) تالیف شده است. این کتاب به «السرائر» ابن ادریس شهرت دارد. در واقع کتابی فقهی به صورت رساله عملی و مجموعه فتاوا برای مکلفان است؛ نه کتابی استنباطی و اجتهادی به معنای استدلالی آن.