اين كار نه تنها بدعت و حرام نيست بلكه ريشه در رفتار پيامبران پيشين دارد. مانند: بوسيدن سنگ حجرالاسود و لمس كردن پيراهن يوسف(ع) و ماليدن آن بر چشم. آری بوسيدن قبور ائمه(ع) از روى «محبت» است نه از روى «عبوديت». آیا بوسيدن فرزند، یا عكس و وسائل يادگار او، شرك است؟! ضمن اينكه برخي از علماى اهل سنّت مثل عبداللَه فرزند احمد بن حنبل، رملی شافعی، محب الدین طبری و... نیز بوسيدن و تبرك جستن به قبر اولياء را جايز دانسته اند.

«فُضِیل» راهزن خطرناکى بود که مردم از او وحشت داشتند. یک شب به قصد وصال دختری از دیوار بالا می رفت که از خانه ای این صوت قرآن را شنید: «آیا وقت آن نرسیده است که دلهاى کسانى که ایمان آورده اند، در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل شده است خاشع گردد؟». فضیل با شنیدن این آیه متحول شد و به آن لبیک گفت و از گناه دست برداشت و مجاور بیت الله الحرام شد. او در کتب رجال به عنوان یکى از راویان موثق، از امام صادق(ع) و از زهاد معروف، معرفى شده است. او در روز عاشورا در مکّه بدرود حیات گفت.