این اشکال از اساس صحیح نیست؛ چراكه اين توهّم ناشى از ناآگاهى نسبت به مصطلحات زبانى عصر قرآن و اشتباه عرف قديم با عرف امروز است. مثلا كلمه «فرج» در اينجا شكاف مورّب قسمت پايين لباس يا دامن است و احصان فَرْج كنايه از منزه بودن از فحشاء است. اين كاربرد بر اساس زبان اصيل عرب كهن است كه قرآن هم بر روال آن جريان دارد. امّا در دوره‌هاى بعد نام عورت زن شده كه كاربردى جديد است.

از راهكارهاى اسلام براى پديدآوردن جامعه اى سالم و پاك، جلوگيرى از شهوت‌انگيز شدن و در نتیجه سالم نگه داشتن غريزه طبيعى موجود در ژرفاى وجود دو جنس و هدايت آن در مسير درست می‌باشد. لذا در قرآن کریم به نمونه‌هايى از محدود ساختن زمينه‌هاى تحريك و اغفال و فتنه‌گرى متقابل زن و مرد برمی‌خوریم؛ از جمله می‌فرماید: «به مؤمنان بگو نگاه‌هاى خود را فروكاهند و عورت هاى خويش را نگاه دارند، اين براى ايشان بهتر و پاكيزه‌تر است».

شیعه چنین سخنى را نمى گوید؛ بلکه گوینده این سخن کسى است که چنین تهمتی را به آنان نسبت مى دهد تا آنان را لکّه دار سازد؛ زیرا درباره زنان آزاده خاندان نبوّت با وجود اینکه زیور آلات و سرپوششان به غارت رفت، هیچ شیعه اى باور ندارد که آنان در طول اسارت عریان بودند و گرفتار خوارى و ذلت شدند، زیرا محبّت پروردگار نسبت به آنها مانع پدید آمدن چنین وضعیّت و حالتى براى آنان بوده است.