شفاعتى كه قرآن از آن دفاع مى كند شفاعتى است كه خط اصلى آن به «اذن خدا» بر مى گردد و تا او اجازه شفاعت ندهد كسى حق شفاعت ندارد؛ اما وهابيان - كه شفاعت «قرآن» را با شفاعت هاى شيطانى اطرافيان سلاطين اشتباه كرده اند - آن را انكار كرده و با اصل توحيد در تضادّ مى دانند در حقيقت آنها به پندارهاى خود در اين مسئله ايراد كرده اند نه به مسئله شفاعت قرآنى. بنابراين شفاعت در حقيقت يك نوع سببيّت براى نجات است، چه در امور تكويني و چه در امور تشريعي.

فلسفه شفاعت دو چيز است؛ اول: مبارزه با روح يأس و نوميدي؛ انسان گناهکاری که از گناه خود ناراحت و از بخشش الهی مایوس است دست به طغیان می زند و خود را مطیع هیچ قانونی نمی داند ولی شفاعت باعث امیدواری او به بخشش الهی می شود. دوم: اين كه انسان معتقد به شفاعت برای رسیدن به مقام شفاعت، شرایط شفاعت را - از جمله ایمان به خدا و قبول عهد الهی و رسیدن به مقام ارتضا - فراهم می کند و سعی می کند بین خود و شفاعت کننده از نظر صفات سنخیتی ایجاد کند.

در ميان علماى عقايد اسلامى در زمينه چگونگى تأثير معنوى «شفاعت» گفتگو است؛ «وعیدیه» معتقدند كه شفاعت اثرى در زدودن آثار گناه ندارد؛ ولی «تفضيلیه» معتقدند شفاعت مخصوص گناهكاران است و اثرش، سقوط مجازات و كيفر مى باشد؛ اما «شیعه امامیه» معتقد است شفاعت شامل گناهکاران و توبه کنندگان می شود و شفاعت توبه کننده باعث رفعت مقامش می شود، زیرا با توبه به مرحله قبل از گناه رسیده است و با شفاعت می تواند ارتباط با شفاعت کننده برقرار کند و رفعت مقام يابد.