«وهابيّون» مى گويند: هيچ كس حق ندارد از پيامبر(ص) شفاعت بطلبد؛ زيرا خداوند مى گويد: «هيچ كس را با خدا نخوانيد». محمّد بن عبد الوهّاب می گوید: «اگر كسى بگويد ما مى دانيم خدا به پيامبر(ص) مقام شفاعت بخشيده و به اذن و فرمان او مى تواند شفاعت كند و چه مانعى دارد ما آن چه را كه خدا به او بخشيده از او تقاضا كنيم؟ در پاسخ مى گوييم: درست است كه خدا به او مقام شفاعت داده؛ ولى با اين حال نهى كرده است كه از او شفاعت بطلبيم. علاوه بر اين، مقام شفاعت منحصر به پيامبر(ص) نيست، فرشتگان و دوستان خدا نيز اين مقام را دارند، آيا مى توانيم از آنها نيز درخواست شفاعت كنيم؟ اگر كسى چنين بگويد، پرستش و عبادت بندگان صالح خدا را كرده است».

در قرآن در مورد «شفاعت» چند دسته آیه وجود دارد. اول: آياتى كه به طور مطلق شفاعت را نفى مى كند؛ مثل «فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشّافِعِينَ». دوم: آياتى كه شفاعت را منحصر به خدا می داند؛ مثل «قُل لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً». سوم: آياتى كه شفاعت را مشروط به اذن خدا می داند؛ مثل «مَا لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِىٍّ وَ لاَ شَفِيع». چهارم: آياتى است كه شرايطى براى شفاعت شونده بيان كرده، مثل رضایت خدا. پنجم: آیاتی که مربوط به سلب شفاعت از ظالمان است.

طرفداران فرضیه «جبر استعماری» می گویند: تكيه كردن بر «شفاعت»، روح تلاش و كوشش را در انسان تضعيف مى كند و موجب عقب ماندگى، تشويق به گناه و فرار از زير بار وظايف فردى و اجتماعى مي شود.