آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

دستور صریح قرآن این است که شوهر نسبت به زنی که حاضر به اداى حقّ زناشویى نیست، نخست از طریق پند و اندرز و سپس با جدا کردن بستر خویش و قهر کردن برخورد نماید و اگر هیچ وسیله اى مؤثّر نشد، در این صورت مى تواند از تنبیه خفیف بدنى استفاده کند و بدیهى است که این موضوع، یک موضوع کاملا استثنایى است.

جاى تردید نیست که اسلام خدمات پرارزشى به جامعه زنان عالم کرده و حقّ بزرگى به گردن آنها دارد، حتّى آن دسته از نویسندگان تاریخ تمدّن غربى که نظر خوشى به اسلام ندارند، مانند «کرین برینتون» و «جان کریستوفر» و «روبرت لى وولف» در کتاب تاریخ تمدّن غرب و مبانى آن در شرق، صریحاً اعتراف مى کنند که نهضت اسلام کمک مؤثرى به بهبود حال زنان نموده و قرآن مجید نیز دستورهاى مؤکّدى در این باره صادر کرده است؛ نمونه آن، آیه شریفه «وَ عَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ»(1) و «و هُنَّ لِبَاس لَکُمْ وَ اَنْتُمْ لِبَاس لَهُنَّ»(2) مى باشد.
در بیانات پیشوایان اسلام بقدرى درباره خوشرفتارى با زنان تأکید شده که فرموده اند در برابر آنها حتّى ترشرویى نکنید: «لا یُقْبَحُ لَها وَجْهاً»(3)
همچنین زنان را موظّف کرده که با نهایت مهربانى و خوشرفتارى با شوهران خود رفتار نمایند.
امّا در مورد تنبیه خفیف بدنى زنانى که حاضر به اداى حقّ زناشویى نیستند، دستور صریح قرآن این است که شوهر نخست از طریق پند و اندرز، سپس با جدا کردن بستر خویش و قهر کردن وارد گردد؛ اگر هیچ وسیله اى مؤثّر نشد، در این صورت مى تواند از تنبیه خفیف بدنى استفاده کند و بدیهى است که این موضوع، یک موضوع کاملا استثنایى و در حقیقت حکم جرّاحى یک بیمار را دارد که مخصوص موارد ضرورت است.
حتّى اگر شوهر نیز از انجام حقوق زناشویى سرباز زند و راهى براى وادار ساختن او به انجام این حقوق، جز تنبیه بدنى نباشد، حکومت اسلامى حق دارد او را تنبیه بدنى نماید.
البته به این نکته نیز باید توجّه داشت که تنبیه مزبور نباید طورى باشد که موجب مجروح شدن یا حتّى سیاه و کبود و سرخ شدن بدن گردد.(4)