از جمله مشكلات اسلام، مشكل يتيمان خردسال و دارايي‌هاى ايشان، و زنان جوان و بيوه بود كه بازمانده جنگها بودند. راه حل مشكل زنان بيوه، دادن اجازه به مردان كفو و همتا بود كه با آنها ازدواج كنند، تا هم امكان صرف اموال يتيمان در جهت مصالح آنها فراهم شود و هم از گسترش فساد و فحشا جلوگيرى شود؛ زيرا زن شوهر مرده، خود را در حمايت و كفالت مردى مؤمن و با كفايت مى ديد.

اين اجازه به خاطر آن است كه عمر زندگى جنسى مردان، به خاطر نداشتن عادت ماهانه و دوران حمل بيشتر از زنان است؛ ضمن اینکه مردان در حوادث گوناگون و جنگ ها بيش از زنان در خطر نابودى اند و لذا زنان بسياري وجود دارند که همسران خود را به علل گوناگونى از دست داده اند و نمى توانند به عنوان همسر اوّل، مورد توجّه مردان باشند و اگر تعدّد زوجات نباشد آنها یا باید بي همسر بمانند و یا ارتباط نامشروع داشته باشند كه باعث نادیده گرفتن حق طبیعی و انسانی آنهاست.

همه ازدواجهاى متعدد پيامبر اسلام جنبه ‏هاى انسانی، اجتماعى و سياسى داشته و در حقيقت جزئى از برنامه رسالت الهى او بوده است؛ بر این اساس حکم آیه 50 سوره احزاب و برخی احكام دیگر مخصوص ایشان تشریع شده و هدف اين بوده كه قسمتى از محدوديتها و مشكلات، از دوش ایشان برداشته شود. ضمن اینکه با وجود اجازه «ازدواج بدون مهریه» برای پیامبر اسلام، وقوع چنين ازدواجی از نظر تاريخى مسلم نيست و زنان متعدد(بیش از چهار نفر) قبل از آیه محدود کننده - به چهار زن - به عقد پیامبر در آمده بودند.

با اين كه مرد و زن از زندگى زناشوئى سود مساوي مى برند؛ ولى در صورت جدائى، زن خسارت بيشترى مي بيند؛ زيرا مرد طبق استعداد خاص بدنى معمولاً در اجتماع، نفوذ بيشترى دارد و همچنین در انتخاب همسرِ مجدد، امكانات بيشترى دارد؛ ولى زنان بيوه با از دست رفتن سرمايه جوانى و زيبائى، امكانات كمتري براى انتخاب همسر جديد دارند؛ لذا در حقيقت مَهر، جبران خسارت براى زن و وسيله اى براى تأمين زندگى آينده او و ترمزى در برابر تمايلات مرد نسبت به طلاق است.